Τα παλαια χρόνια, ὅταν τὸ παραμύθι ἦταν ἡ καλύτερη πνευματικὴ τροφὴ τῶν παιδιῶν, ἐρχόταν ἡ στιγμὴ ποὺ ἔπρεπε ὁ «παραμυθὰς», συνήθως ἡ γιαγιὰ, νὰ βάλει ἕνα τέλος. Ὁ πιὸ συνήθης ἐπίλογος τῶν παραμυθιῶν ἦταν στιχουργικὸς, ὁ ἀκόλουθος:
«Ἄς τὰ κοντολογήσουμε κι ἄς μὴ μακρολογοῦμε,
γιατὶ ἡ νύχτα πέρασε καὶ τὰ παιδιά νυστάζουν.
Ἄλλοι ξυοῦνται, ἄλλοι σκοῦνται κι ἄλλοι ἀνάσκελα κοιμοῦνται». Διαβάστε Περισσότερα »