«Υποχωρειτε, ὑποχωρεῖτε! Στὸ τέλος κάτι θὰ μᾶς μείνει». Κι ἄν μᾶς μείνει ἡ Μάνη, μπορεῖ κάποτε ἡ Ἑλλάδα νὰ «ματαειπωθεῖ Ἑλλάδα...», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης. Ἀλλὰ τώρα κι ἡ Μάνη κινδυνεύει νὰ σκλαβωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιδρομή ἑνὸς νέου Ἰμπραὴμ, τῶν ἀνεμογεννητριῶν! Ὑποχωρεῖτε, λοιπόν. Τὰ μάγουλα τῶν πολιτικῶν μας ἔγιναν κατάλληλα γιὰ τὴν προσγείωση σφαλιαρῶν. Διαβάστε Περισσότερα »
Τα παλαια χρόνια, ὅταν τὸ παραμύθι ἦταν ἡ καλύτερη πνευματικὴ τροφὴ τῶν παιδιῶν, ἐρχόταν ἡ στιγμὴ ποὺ ἔπρεπε ὁ «παραμυθὰς», συνήθως ἡ γιαγιὰ, νὰ βάλει ἕνα τέλος. Ὁ πιὸ συνήθης ἐπίλογος τῶν παραμυθιῶν ἦταν στιχουργικὸς, ὁ ἀκόλουθος:
«Ἄς τὰ κοντολογήσουμε κι ἄς μὴ μακρολογοῦμε,
γιατὶ ἡ νύχτα πέρασε καὶ τὰ παιδιά νυστάζουν.
Ἄλλοι ξυοῦνται, ἄλλοι σκοῦνται κι ἄλλοι ἀνάσκελα κοιμοῦνται». Διαβάστε Περισσότερα »
Δεν ἐνθυμοῦμαι σὲ ποιὸ γαλλικὸ μυθιστόρημα –ἴσως στὴν «Παναγιὰ τῶν Παρισίων»– εἶχα διαβάσει γιὰ τὸ «Πανηγύρι τῶν Τρελῶν». Ἀλλὰ δὲν ἔχει σημασία αὐτὸ. Τώρα τὸ πανηγύρι τῆς τρέλας τὸ ζοῦμε σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ πλανήτη. Ἐδῶ καὶ λίγα χρόνια αἰσθανόμαστε τοὺς τριγμοὺς ἀπὸ τὴν περιδίνηση τῆς τρέλας. Ἰσχύει γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸ λατινικὸ ἀπόφθεγμα: «Bellum omnium contra omnes» (= πόλεμος πάντων κατά πάντων). Στὸν ἀραβικὸ κόσμο γίνεται χαλασμὸς. Τὰ μέτρα κατὰ τοῦ Κατὰρ θὰ ἐξελιχθοῦν σὲ κατάρα γιὰ ὅλη τὴ γῆ. Ὁ Τράμπ... τραμπουκίζει καὶ ἡ Εὐρώπη τραμπαλίζεται, ζαλίζεται καὶ μᾶλλον... διαλύεται. Ὁ Πούτιν τὸ παίζει «πονηρὰ ἀλώπηξ» καὶ περιμένει κάποιες κόττες νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸ κοτέτσι. Διαβάστε Περισσότερα »
Κατασκευή E-Sepia