Ἴσως θεωρηθεῖ ὑπερβολικό, ἀλλ᾽ ὅταν ἔχω κάτι στό μυαλό καί τό κλώθω πολύν καιρό, μοῦ εἶναι ἀδύνατο νά μήν τό πῶ. Καί τό λέω, ὅσο κι ἂν μοῦ κοστίζει συχνότατα αὐτό. Δέν εἶχα κανένα δισταγμό νά στιγματίσω τόν Ρίτσο, πού τόν γνώρισα ἀπό παιδί 12 ἐτῶν, καί τὸν θεωροῦσα ὡς τόν πλουσιότερα προικισμένο Ἕλληνα ποιητή τής μετά τό ’30 ἐποχῆς, ὄχι γιά τήν ἔνταξή του σέ ὁρισμένο κόμμα, ἀλλά γιατί δέν θέλησε νά κατανοήσει -κι ὅμως τό ἤξερε- ὅτι αὐτός ὡς ποιητής ἦταν πάνω ἀπό τό κόμμα. Κι ὅμως ἔβαλε τόν ἑαυτό του (αὐτό ἦταν δικαίωμά του) καί τό ἔργο του (αὐτό δέν ἦταν δικαίωμά του) ὑπό τό κόμμα. Διαβάστε Περισσότερα »