Συνέντευξη στον κ. Αυγερινό Ανδρέου, εκδότη του περιοδικού "Αντιστροφές"
με ευρωπαϊκά ή κρατικά χρήματα επιχορηγούνται εκδηλώσεις ομοφυλοφίλων ή θεατρικά έργα κάποιων κυριών που παρουσιάζουν τον Αθανάσιο Διάκο «λικνιζόμενο κερατά» και άλλες αθλιότητες, ενώ η επιχορήγηση (στοιχειώδης) αληθινών κέντρων γραμμάτων και πολιτισμού (π.χ. Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών) έχει σταματήσει εδώ και 10 χρόνια. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, και δεδομένου ότι γίνονται σκόπιμα και συνειδητά, πού θα οδηγήσουν; Τι πρέπει να κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι (όσοι απόμειναν και δεν απορροφήθηκαν από το σύστημα);
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως μετά τη χρεοκοπία των πολιτικών οραμάτων για έναν καλύτερο κόσμο η αμαρτία εξήλθε νικήτρια στον αγώνα της με την Αρετή. Ο σύγχρονος κόσμος δεν επιλέγει, όπως ο Ηρακλής, το δρόμο της Αρετής, διότι, όπως λέγει ο Κάλβος, είναι τραχύς και δύσκολος. Αντίθετα, ο δρόμος της Κακίας προσφέρει γλύκες πολλές και περισσότερη τενεκεδοκρόταλη δόξα σε κάθε λόξα. Σήμερα, για να προβληθείς, πρέπει να εξευτελιστείς. Κάποιοι καλλιτέχνες υποκρίνονται, για λόγους καταξιώσεως, τους λεγόμενους «γκέι», χωρίς να είναι! Η προστυχιά βραβεύεται ή προστατεύεται. Η γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία λοιδορείται. Συντηρητισμός! Το φαύλο επιχορηγείται, διότι τάχα φέρνει ένα καινούργιο ρίγος στον ουρανό της τέχνης και του πνεύματος. Αθλιογραφήματα παρουσιάζονται σαν αριστουργήματα και βραβεύονται. Όλα αυτά σκοπούν στην αποχαύνωση της κοινωνίας ώστε να γίνει α-κοινωνία. Σκοπούν στην παράλυση των ηθικών αντανακλαστικών μας, στην πολτοποίηση των λαών. Θεωρώ ότι χρέος των πνευματικών ανθρώπων, που δεν έχουν απορροφηθεί από το σύστημα, είναι η πρόταξη αντιστάσεως στο ρεύμα της διαφθοράς. Η στάση τους πρέπει να είναι καταγγελτική αλλ' όχι ρηχά ρητορική και ηθικολυρική. Πρέπει να δώσουν στο λαό όσο γίνεται καλύτερο έργο. Όσο πιο καλό είναι το έργο τους, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η αντίστασή τους. Διδακτική αρχή μου είναι: Γράφω για να ξυπνώ τον αναγνώστη και όχι για να τον κάνω να κοιμάται. Η λογοτεχνία του αίματος, του βίτσιου και του ύπνου έχει φθάσει στο σημείο του κορεσμού. Αλλά και ο λαός δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Δεν πρέπει να λησμονεί ότι με συγγραφικά ράκη δεν γεννιούνται τραγωδίες-γεννιούνται όμως άλλες τραγωδίες...
6) Κύριε Καργάκο,
Είναι πολλοί που πιστεύουν ότι η λογοτεχνία μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να νιώσει την αδικία και τον ανθρώπινο πόνο, να μπορέσει να διανύσει όλο το μήκος του δρόμου (αν οι δρόμοι, βέβαια, στη ζωή του πνεύματος έχουν κάποιο τέρμα - που μάλλον δεν έχουν), να τον κάνει να συλλάβει καλύτερα, και σε κάθε βηματισμό, το διάβα του στη ζωή. Ποια είναι η δική σας θέση; Μπορεί ο σημερινός απλός άνθρωπος ν' ακουμπήσει στη λογοτεχνία και τι μπορεί να κερδίσει απ' αυτή;
Πάντα η λογοτεχνία ήταν βακτηρία βίου. Όλες τις μεγάλες επαναστάσεις μπορεί να μην τις έκαναν λογοτέχνες (αλλά κάποιες τις έκαναν), όμως οι λογοτέχνες τις προετοίμασαν. Η καλή λογοτεχνία δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Και δεν εννοώ μόνο την παλιά, που, σαν το κρασί, όσο παλιώνει τόσο περισσότερο γλυκόπιοτη γίνεται, αλλά και τη νεώτερη, ακόμη και τη σύγχρονη. Διαβάζω μια εκατοντάδα λογοτεχνικών βιβλίων το χρόνο. Επισημαίνω ό,τι καλό. Και στον κύκλο μου προωθώ ό,τι αξίζει να διαβαστεί. Αλλά και πάλι έρχομαι στην ευθύνη του λαού. Οι καλοί γονείς ερευνούν, μελετούν ποια θα είναι η καλύτερη τροφή για τα παιδιά