Συνέντευξη στον κ. Αυγερινό Ανδρέου, εκδότη του περιοδικού "Αντιστροφές"

με ευρωπαϊκά ή κρατικά χρήματα επιχορηγούνται εκδηλώσεις ομο­φυλοφίλων ή θεατρικά έργα κάποιων κυ­ριών που παρουσιάζουν τον Αθανάσιο Διάκο «λικνιζόμενο κερατά» και άλλες α­θλιότητες, ενώ η επιχορήγηση (στοιχει­ώδης) αληθινών κέντρων γραμμάτων και πολιτισμού (π.χ. Εταιρία Ελλήνων Λογο­τεχνών) έχει σταματήσει εδώ και 10 χρόνι­α. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, και δεδομέ­νου ότι γίνονται σκόπιμα και συνειδητά, πού θα οδηγήσουν; Τι πρέπει να κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι (όσοι απόμειναν και δεν απορροφήθηκαν από το σύστη­μα);

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως μετά τη χρεοκοπία των πολιτικών οραμάτων για έναν καλύτερο κόσμο η αμαρτία εξήλθε νι­κήτρια στον αγώνα της με την Αρετή. Ο σύγ­χρονος κόσμος δεν επιλέγει, όπως ο Ηρα­κλής, το δρόμο της Αρετής, διότι, όπως λέγει ο Κάλβος, είναι τραχύς και δύσκολος. Αντίθε­τα, ο δρόμος της Κακίας προσφέρει γλύκες πολλές και περισσότερη τενεκεδοκρόταλη δό­ξα σε κάθε λόξα. Σήμερα, για να προβληθείς, πρέπει να εξευτελιστείς. Κάποιοι καλλιτέχνες υποκρίνονται, για λόγους καταξιώσεως, τους λεγόμενους «γκέι», χωρίς να είναι! Η προστυχιά βραβεύεται ή προστατεύεται. Η γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία λοιδορείται. Συντη­ρητισμός! Το φαύλο επιχορηγείται, διότι τάχα φέρνει ένα καινούργιο ρίγος στον ουρανό της τέχνης και του πνεύματος. Αθλιογραφήματα παρουσιάζονται σαν αριστουργήματα και βραβεύονται. Όλα αυτά σκοπούν στην απο­χαύνωση της κοινωνίας ώστε να γίνει α-κοινωνία. Σκοπούν στην παράλυση των ηθι­κών αντανακλαστικών μας, στην πολτοποίηση των λαών. Θεωρώ ότι χρέος των πνευμα­τικών ανθρώπων, που δεν έχουν απορροφη­θεί από το σύστημα, είναι η πρόταξη αντιστά­σεως στο ρεύμα της διαφθοράς. Η στάση τους πρέπει να είναι καταγγελτική αλλ' όχι ρηχά ρητορική και ηθικολυρική. Πρέπει να δώσουν στο λαό όσο γίνεται καλύτερο έργο. Όσο πιο καλό είναι το έργο τους, τόσο πιο α­ποτελεσματική θα είναι η αντίστασή τους. Δι­δακτική αρχή μου είναι: Γράφω για να ξυπνώ τον αναγνώστη και όχι για να τον κάνω να κοιμάται. Η λογοτεχνία του αίματος, του βίτσι­ου και του ύπνου έχει φθάσει στο σημείο του κορεσμού. Αλλά και ο λαός δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Δεν πρέπει να λησμονεί ότι με συγ­γραφικά ράκη δεν γεννιούνται τραγωδίες-γεννιούνται όμως άλλες τραγωδίες...

6) Κύριε Καργάκο,

Είναι πολλοί που πιστεύουν ότι η λογο­τεχνία μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να νιώσει την αδικία και τον ανθρώπινο πόνο, να μπορέσει να διανύσει όλο το μή­κος του δρόμου (αν οι δρόμοι, βέβαια, στη ζωή του πνεύματος έχουν κάποιο τέρμα - που μάλλον δεν έχουν), να τον κάνει να συλλάβει καλύτερα, και σε κάθε βηματισμό, το διάβα του στη ζωή. Ποια εί­ναι η δική σας θέση; Μπορεί ο σημερινός απλός άνθρωπος ν' ακουμπήσει στη λο­γοτεχνία και τι μπορεί να κερδίσει απ' αυ­τή;

Πάντα η λογοτεχνία ήταν βακτηρία βίου. Όλες τις μεγάλες επαναστάσεις μπορεί να μην τις έκαναν λογοτέχνες (αλλά κάποιες τις έκαναν), όμως οι λογοτέχνες τις προετοίμα­σαν. Η καλή λογοτεχνία δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Και δεν εννοώ μόνο την παλιά, που, σαν το κρασί, όσο παλιώνει τόσο περισσότε­ρο γλυκόπιοτη γίνεται, αλλά και τη νεώτερη, ακόμη και τη σύγχρονη. Διαβάζω μια εκατο­ντάδα λογοτεχνικών βιβλίων το χρόνο. Επι­σημαίνω ό,τι καλό. Και στον κύκλο μου προ­ωθώ ό,τι αξίζει να διαβαστεί. Αλλά και πάλι έρχομαι στην ευθύνη του λαού. Οι καλοί γο­νείς ερευνούν, μελετούν ποια θα είναι η καλύ­τερη τροφή για τα παιδιά