Συνέντευξη στον κ. Αυγερινό Ανδρέου, εκδότη του περιοδικού "Αντιστροφές"
των ΜΜΕ, κτυπήθηκαν η γλώσσα, η ιστορία, η θρησκεία. Πλήρης των πάντων ανατροπή. Οι πρωταγωνιστές της καταστροφής ήσαν αρχικά ιδεομανείς. Πίστευαν ότι πράττουν κάτι καλό (για τον εαυτό τους ασφαλώς) αλλά τα πράγματα πήγαν στραβά. Πολλοί ήσαν εκείνοι που τρέφονταν και τρέφονται με χάπια βλακείας. Νομίζουν ότι γκρεμίζοντας γίνονται προοδευτικοί. Προοδευτικός, όμως, είναι όποιος δημιουργεί. Τέλος, υπάρχει και το Ηροστράτειο σύνδρομο· κάποιοι θαρρούν ότι θα αφήσουν όνομα στην ιστορία, αν βάλουν φωτιά στο ναό της Ιστορίας. Και δυστυχώς κάποιο τμήμα του λαού τούς αμείβει πολιτικά. Τους εκλέγει βουλευτές ή δημοτικούς συμβούλους! Τέλος, υπάρχει και μια σκοπιμότητα: Μικραίνοντας τους ανθρώπους του χθες, δεν φαίνεται η δική τους θαμνώδης υπόσταση. Έτσι στη νέα γενιά προσφέρεται σαν καταπότι η άποψη: Ο νανισμός υπό πάσα μορφή είναι ιστορικό πεπρωμένο μας. Το προσφερόμενο δίδαγμα είναι σαφές: «Πέσε και γλείψε, αν θέλεις να υψωθείς». Με άλλα λόγια, εμφυτεύεται στη νέα γενιά ένα δούλιον φρόνημα.
3) Κύριε Καργάκο,
Τα εθνικά μας θέματα βρίσκονται σε τέλμα και επικίνδυνη αταραξία. Τα τετελεσμένα στην Κύπρο 40 χρόνια μετά δυστυχώς παγιώνονται. Ένα νέο σχέδιο Ανάν κλώθεται. Στη Θράκη συδαυλίζεται η κρίση. Ο αλυτρωτισμός των υποκινούμενων Σκοπίων ονειρεύεται την επέκτασή τους νοτίως μέχρι τα Τέμπη (μας αφήνουν την Λάρισα). Στην Αλβανία διδάσκονται οι μαθητές (βιβλίο Γεωγραφίας έτους 2014) ότι στην Αλβανία ανήκουν όλες οι περιοχές της Ηπείρου, η Δυτική Μακεδονία (Καστοριά, Φλώρινα και Γρεβενά) και ένα μέρος της Αιτωλοακαρνανίας (Αμφιλοχία). (Δεν διεκδικούν το Αγρίνιο!). Ποια είναι η άποψη του ιστορικού Σαράντου Καργάκου; Τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς οι Έλληνες, για να υπερασπιζόμαστε κάθε φορά την ακριβή, αλλά πικρή πατρίδα;
Μετά την ατιμωτική ήττα στην Κύπρο πριν από 40 χρόνια, μετά την ασχήμια στα Ύμια κυριάρχησε μια φοβία. Ακολούθως, μετά από μια ατελείωτη σειρά ενδόσιμης συμπεριφοράς των πολιτικών και πνευματικών μας ταγών έναντι ισχυρών και ανίσχυρων, ενσφηνώθηκε -κι αυτό χάρη στα «μίντια» και σε μία ανθηρωική παιδεία- εν ονόματι ενός νερόβραστου φιλειρηνισμού (πατσιφισμού), στην ψυχή του λαού μας μια ψυχολογία ήττας. Ούτε το όνομα της Μακεδονίας δεν κατορθώσαμε να υπερασπίσουμε. Όπως είχα προβλέψει στο βιβλίο μου «Από το Μακεδονικό Ζήτημα στην Εμπλοκή των Σκοπίων» (1991/2), ηττηθήκαμε και από τους γυμνόποδες Σκοπιανούς. Οι Αλβανοί έχουν την εξής παροιμία: «Οι Έλληνες είναι λογάδες· οι Αλβανοί παλληκαράδες». Γι’ αυτό διεκδικούν και την Κορινθία. Όσο για τους Τούρκους, περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία. Μια παροιμία λέει: «Ρωμέικος καβγάς, τούρκικος χαλβάς». Οι Τούρκοι περιμένουν να αλληλοσφαγούμε, για να μπουν στη μέση, τάχα για να σώσουν τις σε όλη την επικράτεια διάσπαρτες μουσουλμανικές μειονότητες, και να ολοκληρώσουν το σφάξιμο. Τι πρέπει να κάνουμε; Είναι απλό: αντί να ξαναπιάσουμε μαχαίρια, πρέπει να δώσουμε τα χέρια. Τα απλωμένα δάκτυλα τα τσακίζουν. Όταν όμως τα δάκτυλα γίνουν γροθιά, τότε είναι σεβαστά. Όσες φορές οι Έλληνες ήσαν μονιασμένοι, δεν ήσαν ποτέ ηττημένοι. Δυστυχώς, στην ψυχή των παιδιών πολλοί εμφανείς και αφανείς ρίχνουν το σπόρο της διχόνοιας. Κάποτε που ο λαός μας διατηρούσε την προγονική του σοφία έλεγε: «Ούτε στ' αντρόγυνο χολή, ούτε στ' αδέλφια αμάχη». Γιατί, άραγε, τα σημερινά παιδιά απογαλακτίζονται από τον πνευματικό θησαυρό των λαϊκών παροιμιών; Από το δημοτικό τραγούδι και τους λαϊκούς χορούς;