Συνέντευξη στον κ. Αυγερινό Ανδρέου, εκδότη του περιοδικού "Αντιστροφές"

των ΜΜΕ, κτυπήθηκαν η γλώσ­σα, η ιστορία, η θρησκεία. Πλήρης των πά­ντων ανατροπή. Οι πρωταγωνιστές της κατα­στροφής ήσαν αρχικά ιδεομανείς. Πίστευαν ότι πράττουν κάτι καλό (για τον εαυτό τους ασφαλώς) αλλά τα πράγματα πήγαν στραβά. Πολλοί ήσαν εκείνοι που τρέφονταν και τρέ­φονται με χάπια βλακείας. Νομίζουν ότι γκρε­μίζοντας γίνονται προοδευτικοί. Προοδευτι­κός, όμως, είναι όποιος δημιουργεί. Τέλος, υπάρχει και το Ηροστράτειο σύνδρομο· κά­ποιοι θαρρούν ότι θα αφήσουν όνομα στην ιστορία, αν βάλουν φωτιά στο ναό της Ιστορί­ας. Και δυστυχώς κάποιο τμήμα του λαού τούς αμείβει πολιτικά. Τους εκλέγει βουλευ­τές ή δημοτικούς συμβούλους! Τέλος, υπάρ­χει και μια σκοπιμότητα: Μικραίνοντας τους ανθρώπους του χθες, δεν φαίνεται η δική τους θαμνώδης υπόσταση. Έτσι στη νέα γε­νιά προσφέρεται σαν καταπότι η άποψη: Ο νανισμός υπό πάσα μορφή είναι ιστορικό πε­πρωμένο μας. Το προσφερόμενο δίδαγμα εί­ναι σαφές: «Πέσε και γλείψε, αν θέλεις να υ­ψωθείς». Με άλλα λόγια, εμφυτεύεται στη νέα γενιά ένα δούλιον φρόνημα.

3) Κύριε Καργάκο,

Τα εθνικά μας θέματα βρίσκονται σε τέλμα και επικίνδυνη αταραξία. Τα τετελε­σμένα στην Κύπρο 40 χρόνια μετά δυστυ­χώς παγιώνονται. Ένα νέο σχέδιο Ανάν κλώθεται. Στη Θράκη συδαυλίζεται η κρί­ση. Ο αλυτρωτισμός των υποκινούμενων Σκοπίων ονειρεύεται την επέκτασή τους νοτίως μέχρι τα Τέμπη (μας αφήνουν την Λάρισα). Στην Αλβανία διδάσκονται οι μα­θητές (βιβλίο Γεωγραφίας έτους 2014) ότι στην Αλβανία ανήκουν όλες οι περιοχές της Ηπείρου, η Δυτική Μακεδονία (Καστο­ριά, Φλώρινα και Γρεβενά) και ένα μέρος της Αιτωλοακαρνανίας (Αμφιλοχία). (Δεν διεκδικούν το Αγρίνιο!). Ποια είναι η άποψη του ιστορικού Σαράντου Καργάκου; Τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς οι Έλληνες, για να υπερασπιζόμαστε κάθε φορά την ακριβή, αλλά πικρή πατρίδα;

Μετά την ατιμωτική ήττα στην Κύπρο πριν από 40 χρόνια, μετά την ασχήμια στα Ύμια κυριάρχησε μια φοβία. Ακολούθως, μετά από μια ατελείωτη σειρά ενδόσιμης συμπεριφο­ράς των πολιτικών και πνευματικών μας τα­γών έναντι ισχυρών και ανίσχυρων, ενσφη­νώθηκε -κι αυτό χάρη στα «μίντια» και σε μία ανθηρωική παιδεία- εν ονόματι ενός νερό­βραστου φιλειρηνισμού (πατσιφισμού), στην ψυχή του λαού μας μια ψυχολογία ήττας. Ού­τε το όνομα της Μακεδονίας δεν κατορθώσα­με να υπερασπίσουμε. Όπως είχα προβλέψει στο βιβλίο μου «Από το Μακεδονικό Ζήτημα στην Εμπλοκή των Σκοπίων» (1991/2), ηττη­θήκαμε και από τους γυμνόποδες Σκοπια­νούς. Οι Αλβανοί έχουν την εξής παροιμία: «Οι Έλληνες είναι λογάδες· οι Αλβανοί παλληκαράδες». Γι’ αυτό διεκδικούν και την Κο­ρινθία. Όσο για τους Τούρκους, περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία. Μια παροιμία λέει: «Ρωμέικος καβγάς, τούρκικος χαλβάς». Οι Τούρκοι περιμένουν να αλληλοσφαγούμε, για να μπουν στη μέση, τάχα για να σώσουν τις σε όλη την επικράτεια διάσπαρτες μουσουλμανικές μειονότητες, και να ολοκληρώσουν το σφάξιμο. Τι πρέπει να κάνουμε; Είναι α­πλό: αντί να ξαναπιάσουμε μαχαίρια, πρέπει να δώσουμε τα χέρια. Τα απλωμένα δάκτυλα τα τσακίζουν. Όταν όμως τα δάκτυλα γίνουν γροθιά, τότε είναι σεβαστά. Όσες φορές οι Έλληνες ήσαν μονιασμένοι, δεν ήσαν ποτέ ηττημένοι. Δυστυχώς, στην ψυχή των παι­διών πολλοί εμφανείς και αφανείς ρίχνουν το σπόρο της διχόνοιας. Κάποτε που ο λαός μας διατηρούσε την προγονική του σοφία έλεγε: «Ούτε στ' αντρόγυνο χολή, ούτε στ' α­δέλφια αμάχη». Γιατί, άραγε, τα σημερινά παιδιά απογαλακτίζονται από τον πνευματικό θησαυρό των λαϊκών παροιμιών; Από το δη­μοτικό τραγούδι και τους λαϊκούς χορούς;