Συνέντευξη στον κ. Αυγερινό Ανδρέου, εκδότη του περιοδικού "Αντιστροφές"
κληρονομική και κομματική δημοκρατία, άρχισα τη συγγραφή μιας σειράς βιβλίων πολιτικού περιεχομένου, ασκώντας αυστηρή κριτική προς όλα τα κόμματα και κτυπώντας αμείλικτα τα κακώς κείμενα και τα κακά υποκείμενα. Παράλληλα άρχισα να αρθρογραφώ σε εφημερίδες και περιοδικά («Καθημερινή», «Τύπος Κυριακής», «Οικονομικός Ταχυδρόμος», «Ευθύνη», «4 Τροχοί», «Εστία» κ.ά.) σε όσο διάστημα ήταν φυσικά ανεκτή η γραφή μου. Η δημοσιογραφική μου πορεία, που άρχισε το 1961/2 από το φοιτητικό περιοδικό «Πανσπουδαστική» και την «Επιθεώρηση Τέχνης» (με το ψευδώνυμο Γιάννης Κουμαριώτης), συνεχίζεται ως σήμερα. Πιστός στην αρχή «Καμία ένταξη», δεν εζήτησα ποτέ να γίνω μέλος της ΕΣΗΕΑ.
Μετά την ολοκλήρωση της φροντιστηριακής μου πορείας, άρχισε η συγγραφή των μεγάλων ιστορικών έργων μου, που συνεχίζεται ως σήμερα. Ευτύχησα να ολοκληρώσω τη δίτομη «Ιστορία του Ελληνικού κόσμου και του Μείζονος χώρου» (ελληνική και παγκόσμια ιστορία), την τρίτομη «Ιστορία των Αρχαίων Αθηνών», τη δίτομη «Ιστορία της Αρχαίας Σπάρτης», την «Αυτοκρατορία της Κων/ πόλεως», τη δίτομη ιστορία «Μεγάλες μορφές και μικρές στιγμές του '21», το δίτομο έργο «Μικρασιάτικη Εκστρατεία: Από το Έπος στην Τραγωδία», τα επίσης ιστορικά έργα «Η Ελλάς κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους» και το «Θαύμα των Ελλήνων». Σε συνεργασία με την εφημερίδα «Real News», παρότι μ' ενοχλεί η ξενογλωσσία, εξέδωσα δύο επίσης ιστορικά έργα: το τρίτομο «Μέγας Αλέξανδρος: Ο άνθρωπος φαινόμενο» και το τετράτομο «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821». Ωστόσο η μαρτυρία για το έργο μου θα ήταν ατελής χωρίς αναφορά στα ταξιδιωτικά μου βιβλία: «Απουλία (Σαλέντο)», «Οι Πέρσες κι εμείς», «Λιβύη: Αναζητώντας το χαμένο "σίλφιο" στην ελληνική Κυρήνη» και «Κίνα, όπως την ήξερα και όπως την είδα». Με τη βοήθεια της ακαταπόνητης συζύγου μου έχω φθάσει τα 97 έργα. Εντός των προσεχών μηνών θα εκδοθούν από τον οίκο Ιω. Σιδέρη δύο άλλα έργα μου: ένα παραινετικό, αλλά σε αυστηρή γραμμή, κι ένα μυθιστόρημα. Μπορώ ν' αποκαλύψω τον τίτλο: «Ήταν κι αυτό μια αιτία για να πεθάνει ο Ευγένιος».
2) Κύριε Καργάκο,
Κάποιοι ιστορικοί επιστήμονες, αλλά και κάποιοι άνθρωποι πνευματικοί γενικότερα, διατυπώνουν και προβάλλουν ανιστόρητες θέσεις για ευαίσθητα εθνικά θέματα (συνωστισμός στη Σμύρνη, άρνηση του χορού του Ζαλόγγου, απαξίωση ηρώων του 1821, διαστρέβλωση ιστορικών γεγονότων κλπ.). Η ερώτησή μας είναι: Γίνονται όλα αυτά από έλλειψη ιστορικής γνώσης, από διάθεση ανόητης αυτοπροβολής ή μήπως εντάσσονται σε ευρύτερα εξωελληνικά σχέδια παγκοσμιοποιήσεως, η οποία προϋποθέτει προεχόντως τον αφελληνισμό (γλώσσα, θρησκεία, ιστορία, πολιτισμός); Και εάν συμβαίνει το τελευταίο, τότε ανακύπτει άλλο ερώτημα: Έτσι πράττουν, διότι έτσι πιστεύουν ή μήπως είναι εξωνημένοι, όχι κατ' ανάγκη με χρήματα; Ποια είναι η άποψη σας;
Ασφαλώς και υπάρχουν εξωελληνικά κέντρα, αλλά δεν αποκλείω και την ύπαρξη ενδοελληνικών με ισχυρή πολιτική και οικονομική παρουσία. Άλλωστε, υπάρχει άφθονο γονίδιο Εφιαλτισμού και Νενεκισμού στις καταβολές μας. Υπενθυμίζω αυτό που είπε τον 19° αι. ο λόρδος Λοντόντερυ: «Οι Έλληνες πρέπει να γίνουν μικρόψυχοι σαν τους λαούς του Ινδοστάν, για να γίνουν ευκολοκυβέρνητοι». Κάτι ανάλογο αποδόθηκε μεταδικτατορικά και στον Χένρυ Κίσσινγκερ. Μπορεί η δήλωσή του να διαψεύσθηκε, αλλά τα πάντα στην Ελλάδα λειτούργησαν κατά τη δήλωση που του αποδόθηκε. Ξεθεμελιώθηκαν τα πνευματικά και ηθικά πέργαμα (= οχυρά) του λαού μας: Ιστορία, γλώσσα, θρησκεία, οικογενειακές και ηθικές αρχές. Πρώτα, μέσω της παιδείας και