Συνέντευξη στον κ. Αυγερινό Ανδρέου, εκδότη του περιοδικού "Αντιστροφές"

κλη­ρονομική και κομματική δημοκρατία, άρχισα τη συγγραφή μιας σειράς βιβλίων πολιτικού περιεχομένου, ασκώντας αυστηρή κριτική προς όλα τα κόμματα και κτυπώντας αμείλι­κτα τα κακώς κείμενα και τα κακά υποκείμε­να. Παράλληλα άρχισα να αρθρογραφώ σε εφημερίδες και περιοδικά («Καθημερινή», «Τύπος Κυριακής», «Οικονομικός Ταχυδρό­μος», «Ευθύνη», «4 Τροχοί», «Εστία» κ.ά.) σε όσο διάστημα ήταν φυσικά ανεκτή η γρα­φή μου. Η δημοσιογραφική μου πορεία, που άρχισε το 1961/2 από το φοιτητικό περιοδικό «Πανσπουδαστική» και την «Επιθεώρηση Τέ­χνης» (με το ψευδώνυμο Γιάννης Κουμαριώτης), συνεχίζεται ως σήμερα. Πιστός στην αρ­χή «Καμία ένταξη», δεν εζήτησα ποτέ να γί­νω μέλος της ΕΣΗΕΑ.

Μετά την ολοκλήρωση της φροντιστηρια­κής μου πορείας, άρχισε η συγγραφή των με­γάλων ιστορικών έργων μου, που συνεχίζεται ως σήμερα. Ευτύχησα να ολοκληρώσω τη δί­τομη «Ιστορία του Ελληνικού κόσμου και του Μείζονος χώρου» (ελληνική και παγκόσμια ιστορία), την τρίτομη «Ιστορία των Αρχαίων Αθηνών», τη δίτομη «Ιστορία της Αρχαίας Σπάρτης», την «Αυτοκρατορία της Κων/ πόλεως», τη δίτομη ιστορία «Μεγάλες μορφές και μικρές στιγμές του '21», το δίτομο έργο «Μικρασιάτικη Εκστρατεία: Από το Έπος στην Τραγωδία», τα επίσης ιστορικά έργα «Η Ελλάς κατά τους Βαλκανικούς Πολέ­μους» και το «Θαύμα των Ελλήνων». Σε συνεργασία με την εφημερίδα «Real News», παρότι μ' ενοχλεί η ξενογλωσσία, εξέδωσα δύο επίσης ιστορικά έργα: το τρίτομο «Μέγας Αλέξανδρος: Ο άνθρωπος φαινόμενο» και το τετράτομο «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821». Ωστόσο η μαρτυρία για το έργο μου θα ήταν ατελής χωρίς αναφορά στα ταξιδιω­τικά μου βιβλία: «Απουλία (Σαλέντο)», «Οι Πέρσες κι εμείς», «Λιβύη: Αναζητώντας το χαμένο "σίλφιο" στην ελληνική Κυρήνη» και «Κίνα, όπως την ήξερα και όπως την είδα». Με τη βοήθεια της ακαταπόνητης συζύγου μου έχω φθάσει τα 97 έργα. Εντός των προ­σεχών μηνών θα εκδοθούν από τον οίκο Ιω. Σιδέρη δύο άλλα έργα μου: ένα παραινετικό, αλλά σε αυστηρή γραμμή, κι ένα μυθιστόρη­μα. Μπορώ ν' αποκαλύψω τον τίτλο: «Ήταν κι αυτό μια αιτία για να πεθάνει ο Ευγένιος».

2) Κύριε Καργάκο,

Κάποιοι ιστορικοί επιστήμονες, αλλά και κάποιοι άνθρωποι πνευματικοί γενι­κότερα, διατυπώνουν και προβάλλουν α­νιστόρητες θέσεις για ευαίσθητα εθνικά θέματα (συνωστισμός στη Σμύρνη, άρνηση του χορού του Ζαλόγγου, απαξί­ωση ηρώων του 1821, διαστρέβλωση ι­στορικών γεγονότων κλπ.). Η ερώτησή μας είναι: Γίνονται όλα αυτά από έλλειψη ιστορικής γνώσης, από διάθεση ανόητης αυτοπροβολής ή μήπως εντάσσονται σε ευρύτερα εξωελληνικά σχέδια παγκοσμιοποιήσεως, η οποία προϋποθέτει προεχόντως τον αφελληνισμό (γλώσσα, θρησκεί­α, ιστορία, πολιτισμός); Και εάν συμβαίνει το τελευταίο, τότε ανακύπτει άλλο ερώτη­μα: Έτσι πράττουν, διότι έτσι πιστεύουν ή μήπως είναι εξωνημένοι, όχι κατ' ανάγκη με χρήματα; Ποια είναι η άποψη σας;

Ασφαλώς και υπάρχουν εξωελληνικά κέ­ντρα, αλλά δεν αποκλείω και την ύπαρξη ενδοελληνικών με ισχυρή πολιτική και οικονομι­κή παρουσία. Άλλωστε, υπάρχει άφθονο γο­νίδιο Εφιαλτισμού και Νενεκισμού στις κατα­βολές μας. Υπενθυμίζω αυτό που είπε τον 19° αι. ο λόρδος Λοντόντερυ: «Οι Έλληνες πρέπει να γίνουν μικρόψυχοι σαν τους λαούς του Ινδοστάν, για να γίνουν ευκολοκυβέρνητοι». Κάτι ανάλογο αποδόθηκε μεταδικτατορικά και στον Χένρυ Κίσσινγκερ. Μπορεί η δή­λωσή του να διαψεύσθηκε, αλλά τα πάντα στην Ελλάδα λειτούργησαν κατά τη δήλωση που του αποδόθηκε. Ξεθεμελιώθηκαν τα πνευματικά και ηθικά πέργαμα (= οχυρά) του λαού μας: Ιστορία, γλώσσα, θρησκεία, οικο­γενειακές και ηθικές αρχές. Πρώτα, μέσω της παιδείας και