Συνέντευξη στον κ. Αυγερινό Ανδρέου, εκδότη του περιοδικού "Αντιστροφές"

1) Κύριε Καργάκο,

Μεγάλη χαρά έχουμε στο λογοτεχνικό περιοδικό «ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΕΣ» που δεχθήκα­τε να μας παραχωρήσετε τη συνέντευξη αυτή. Χάριτες σας οφείλει ο ελληνικός λαός και απέραντη ευγνωμοσύνη και για το πολύ σημαντικό ιστορικό έργο σας και γιατί με τρόπο αξιόπρεπο, εθνοκεντρικό, ερειδόμενο στη γνώση και στην ιστορική αλήθεια, υπερασπίζεσθε αποφασιστικά τα δίκαια των Ελλήνων.

«Όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν», σημείωσε ο Ευριπίδης. Επομένως είσθε ευτυχής, που γνωρίζετε ιστορία, αλλά και εμείς ευτυχείς είμαστε που μαθαίνουμε από τα βιβλία σας. Θέλετε να μας μιλήσετε για το έργο σας;

Φίλτατε κύριε Ανδρέου, κι εγώ ομολογώ χάριτας για την προσγενομένη στο πρόσωπό μου τιμή να φιλοξενήσετε τη συνέντευξή μου στο περιοδικό «ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΕΣ». Προτού πω ό,τι έχω να πω για την ταπεινή συγγραφι­κή μου παραγωγή και για την ημετέρα με­τριότητα, οφείλω προοιμιακά να σας συγχα­ρώ για την έκδοση του «μικρού το δέμας» αλ­λά μεγίστου σε αξία περιεχομένου περιοδικό σας. Που εκδίδεται σε καιρούς χαλεπούς για ποιοτικά περιοδικά και λίαν ευνοϊκούς για παρδαλά έντυπα κάθε λογής, από αυτά της μαγειρικής ως τα άλλα της σεξουαλικής ε­κτροπής και εντροπής. Ωστόσο, οι «ΑΝΤΙ­ΣΤΡΟΦΕΣ» χρειάζονται, διότι ο τόπος και η ζωή μας γέμισαν σκουπίδια, καλά πλασαρι­σμένα, και πρέπει να κάνουμε αντι-στροφή για να βγούμε από το αδιέξοδο της πνευματι­κής και ηθικής ασφυξίας.

Το να σας μιλήσω για το έργο μου είναι τό­σο δύσκολο, όσο και το να μιλά ένας μετρη­μένος γονιός για τα παιδιά του. Ωστόσο, θα προσπαθήσω: Εν αρχή το συγγραφικό έργο μου υπήρξε διδακτικό. Επί μία τριακονταετία υπηρέτησα ευδοκίμως αυτό που κάποιοι μι­κρόνοες πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί ονο­μάζουν παραπαιδεία και εννοώ τη φροντιστη­ριακή διδασκαλία, που είναι η μόνη που έδωσε εύχυμους καρπούς -και δίνει- στο δι­δακτικό μας χώρο. Ως φροντιστής εξέδωσα πάνω από 20 διδακτικά βιβλία, ιστορίας, εκ­θέσεως ιδεών, κοινωνιολογίας, ανθρωπογε­ωγραφίας, Αρχαίων Ελληνικών και Λατινι­κών. Από αυτά ξεχωρίζω τη «Γενική Ιστορία» που έκανε πάνω από 10 εκδόσεις (κάθε έκδοση 5.000 βιβλία), τα «Μαθήματα Εκθέσε­ων» (27 εκδόσεις), το «Συντακτικό της Αρχαί­ας Ελληνικής» (συνεργασία Χρ. Λεμπέση) και τους «Προβληματισμούς: Ένας διάλογος με τους νέους» (6 τόμοι, 5 εκδόσεις).

Ακολούθως, βλέποντας τη γλωσσική μας κατολίσθηση, εξαιτίας των εκπαιδευτικών απορρυθμίσεων και της γλωσσικής ξενομανί­ας που συνιστά μορφή εκούσιας πνευματι­κής υποτέλειας, άρχισα να κτυπώ την καμπάνα του συναγερμού με δύο βιβλία («ΑΛΑΛΙΑ, ήτοι το σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα», το 1986, και «ΑΛΕΞΙΑ: Γλωσσι­κό δράμα με πολλές πράξεις», το 1993). Τα βιβλία αυτά έπεσαν σαν βρόχινοι όγκοι στο βούρκο της γλωσσικής μας μακαριότητας. Έδειξαν ότι γλωσσικά ο βασιλιάς είναι γυ­μνός. Η αποκοπή από τις γλωσσικές ρίζες της έφερε το μαρασμό των φυλλωμάτων της τρέχουσας ελληνικής που εξελίσσεται σε μια κρεολή γλώσσα. Αυτό που έγραψα το 1976, όταν θεσπίστηκαν οι νόμοι Ράλλη για τη γλώσσα, σ' ένα άρθρο μου υπό τον τίτλο «Βγάλαμε τ' Αρχαία, θα βγάλουμε τα μάτια μας», επαληθεύθηκε μέσα σε μια δεκαετία. Βέβαια, για τις τότε και μετέπειτα γλωσσικές καταγγελίες μου πολλοί προσπάθησαν να βγάλουν τα δικά μου μάτια. Έκλεισαν για μέ­να πολλές πόρτες. Καλύτερα. Έμεινα απ' έξω, ελεύθερος· όσοι έμειναν μέσα, έγιναν αιχμάλωτοι της θέσης και των απολαβών τους. Παράλληλα, βλέποντας ότι η δημοκρα­τία, που εγκαθιδρύσαμε μετά τη μεταπολίτευ­ση, ήταν μια ανάπηρη δημοκρατία, μια