Δημοσιευμένα

Ο ΚΩΣΤΑΣ Καρυωτάκης, πού οἱ δύσκολες ἡμέρες μας, γεμάτες ψέματα, δυστυχία καί αἵματα, τόν κάνουν διαρκῶς ἐπίκαιρο, στό συγκλονιστικό ποίημα «Ὑποθῆκαι» ἔδωσε τήν τραγωδία πού ζοῦμε: «Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θέλουν τό κακό, /τοῦ δίνουν ὄψη ν’ ἀρέσει». Τό ζήσαμε, τό ζοῦμε. Ἡ καταρράκωση ἀρχῶν, αξιῶν καί ἰδεωδῶν φόρεσε τό προσωπεῖο τῆς ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας! Στό ἴδιο ποίημα ὁ Καρυωτάκης παραθέτει δύο ἀκόμη πικρούς στίχους: «Ρίξε τό ὅπλο σου καί σωριάσου πρηνής, /ὅταν ἀκούσεις ἀνθρώπους». Προσωπικά, χωρίς νά ρίχνω τό ὅπλο μου, «πέφτω πρηνής», ὅταν ἀκούω γιά νέες ἐκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Ὅσες ἔγιναν-κι ἔγιναν πάνω ἀπό δέκα- κατέληξαν σέ ἀπορρυθμίσεις. Διαβάστε Περισσότερα »

Για την παρακμή τῆς Δύσης, εἴκοσι χρόνια προτοῦ ὁ Ὄσβαλντ Σπένγκλερ ἐκδώσει τὸ ὁμώνυμο ἔργο του, ποὺ τὸν ἔκανε διάσημο, εἶχε μιλήσει ὁ Κων/νος Καβάφης, μὲ τὸ πασίγνωστο ποίημα «Περιμένοντας τοὺς Βαρβάρους». Ἴσως πιὸ ἔντονα ὁ Ἀλεξανδρινὸς ποιητὴς εἶχε ἐκφραστεῖ μὲ τὸ ποίημα «Τρῶες», ὅπου οἱ καταληκτικοὶ στίχοι εἶναι καταδικαστικοὶ γιὰ τὸν δικὸ μας κόσμο:

«Ὅμως ἡ πτῶσις μας εἶναι βεβαία. Ἐπάνω,

στὰ τείχη, ἄρχισεν ἤδη ἄρχισεν ἤδη ὁ θρῆνος.

Τῶν ἡμερῶν μας ἀναμνήσεις κλαῖν καὶ αἰσθήματα.

Πικρὰ γιὰ μᾶς ὁ Πρίαμος καὶ ἡ Ἑκάβη κλαῖνε». Διαβάστε Περισσότερα »

Η Ελλάδα δὲν εἶναι μιὰ παγκόσμια οἰκονομικὴ δύναμη –ἄν καὶ μποροῦσε νὰ εἶναι–, εἶναι, ὅμως, μιὰ παγκόσμια πολιτιστικὴ δύναμη. Καὶ θὰ μποροῦσε, σὲ ἀντίθεση πρὸς ὅσα διακήρυξε ὁ πολὺς Σάμουελ Χάντιγκτον –νὰ κάνει μιὰ εὐφυᾶ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ γιὰ τὴ συνάντηση τῶν πολιτι­σμῶν. Οἱ ἀντιθέσεις σὲ μεγάλο βαθμὸ θὰ μποροῦσαν νὰ περιοριστοῦν οἱ λαοὶ μποροῦσαν νὰ γνωρίσουν ὁ ἕνας τὸν πολιτισμὸ τοῦ ἄλλου. Ὅπως ἔγραψα πρὸ ἐτῶν, οἱ πολιτισμοὶ, ὅταν εἶναι πολιτισμοὶ, δὲν χωρίζουν. ἑνώνουν τοὺς λαοὺς ὄχι σὲ μιὰ πολιτικὴ ἤ οἰκονομικὴ ἑνότητα ἀλλὰ σὲ μιὰ κοινότητα πνευματικῆς καὶ αἰσθητικῆς ἀλληλοκατανοήσεως. Διαβάστε Περισσότερα »

Εiναι τoσα πολλὰ –μὰ τόσο πολλὰ– αὐτὰ ποὺ σὲ δυσαρεστοῦν, σὲ πικραίνουν καὶ σὲ ἀπογοητεύουν μόλις τολμήσεις νὰ περάσεις τὴν ἐξώπορτα τοῦ σπιτιοῦ σου, ἀλλὰ καὶ μέσα νὰ μείνεις ἀρκεῖ νὰ παρακολουθήσεις ἕνα δελτίο εἰδήσεων ἤ μιὰ σαχλοεκπομπὴ, ὥστε Ἁμλετικὰ νὰ μονολογεῖς: «Νᾶ ζῇ κανεὶς ἤ νὰ μὴ ζῇ» (Παρατήρηση: τὸ ζεῖ, μὲ ἔψιλον καὶ ἰῶτα σημαίνει βράζει). Ἔτσι ἕνα πρωὶ ποὺ πήγαινα στὸ περίπτερο νὰ πάρω τὴν ἐφημερίδα μου, ἔξω ἀπὸ μιὰ καφετέρια συνάντησα μιὰ ὁμάδα ἀστυνομικῶν ποὺ ἔπιναν σ’ ἕνα χάρτινο κύπελλο ἕνα μαυροζούμι ποὺ μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ κώνειον ποὺ ἤπιαν ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Φωκίων ἦταν... νέκταρ! Ἦσαν νὲα παιδιὰ σὰν τὴν καλὴ χαρά. Ἀλλὰ τὴν καλὴ μου ἔναντι διάθεση χάλασε μιὰ κουβέντα ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸ «ἕρκος τῶν ὀδόντων» ἑνὸς ἀπὸ τοὺς νεαροὺς. Εἶπε: «Ἐμεῖς οἱ μπάτσοι...»! Διαβάστε Περισσότερα »